Vandaag weer een artikel in het nieuws over het feit dat steeds meer hulpverleners te maken krijgen met geweld. Het artikel, waarin een man van het CNV klaagt, rept over
een gebrek aan respect voor de voornoemde beroepsgroep. Nou wil ik een kleine nu-
ance aanbrengen in het verhaal. Onder hulpverleners versta ik mensen die daadwer-
kelijk hulp bieden. Ambulancepersoneel, brandweermensen, verzorgend personeel, en zelfs de medewerkers van de NS schaar ik onder de hulpverleners. Wat wellicht verbaasd is dat de grootste groep klagers zich niet in die takken van sport bevinden. Laat dat nou net de groep hulpverleners zijn die zich vooral nuttig maken voor de overheid. U snapt het al, ik heb het over de belastinginners der staat ofwel, de politie en de handhaving ofwel BOA's . Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat de enige hulp die ik ooit ervaren heb van een BOA een waarschuwing onder mijn ruitenwisser was omdat mijn auto zich op een plek voor vergunninghouders bevond en ik geen vergunning had. Het is dat de betreffende ambtenaar in zijn systeem kon zien dat ik normaal altijd een vergunning heb, maar dat deze door fouten in het systeem niet verlengd bleek te zijn, anders had ik gewoon een prent van €95,- gekregen. Voor de rest heb je niet zo gek veel aan deze mensen qua hulpverlening. Hetzelfde geldt ook voor de politie. Voor de gemiddelde burger wiens fiets gestolen is of die slachtoffer is van een inbraak in woning of auto geeft de politie niet thuis. Verder dan "U kunt digitaal aangifte doen." strekt de hulpverlening niet. De regel is tegenwoordig namelijk: Bij geweldloze misdrijven met een schade minder dan €23.000 heeft de zaak voor deze hulpverleners geen prioriteit. Dit zijn overigens wel de misdrijven waar de meeste mensen in dit land last van hebben. Als je dus slachtoffer wordt van zo'n misdrijf, dan is er dus niemand die iets voor je doet. Ook zijn de talloze fuiken en razzia's, ik woon in Arnhem, waarbij talloze bekeuringen uitgeschreven worden voor grove overtredingen als het niet dragen van een autogordel, het ontbreken van verlichting op de fiets of het niet bij zich dragen van legitimatie, wel zaken waar de hulpverlening tijd en aandacht voor heeft. Het is ook erg fijn, vooral voor de overheid, dat hennepkwekerijtjes opgerold worden. Dit levert veel op voor de staatskas. Ook de arrestatie van Ridouan T. is prettig. Niet dat ik ooit een minuut last van de man gehad heb. Maar alweer, voor de overheid levert dit veel geld op. Al met al heb ik van de misdaad die wel prioriteit heeft voor de politie weinig tot geen last. Het feit dat mijn huis overhoop ligt na een inbraak voel ik wel. Maar zoals gezegd, kom morgen maar aangifte doen. Maar het kan nog erger qua beeldvorming. Groepen Noord-Afrikaanse jongeren die rellend hele buurten slopen. Dit heeft natuurlijk wel prioriteit want de beide hokjes, schade boven €23.000 én geweld, zijn immers aangekruist. Toch noopt dit maatschappij ontregelende geweld niet tot actie. De politie, normaal snel klaar met bonnenboek en wapenstok, vlucht weg en laten de welwillende buurtbewoners over aan hun plunderende medemens. De boodschap is duidelijk. Wanneer de daders met teveel zijn en dus het risico bestaat dat de politie in het nauw komt, is het ieder voor zich en geven wij niet meer thuis vanwege angst. Fnuikend is dan weer wel het beeld waarop agenten inslaan op veelal oudere demonstranten die zich uiten tegen de corona maatregelen of de scholieren die een boete van €400 krijgen uitgedeeld en dan is er natuurlijk nog de horeca die vol overgave gesloten wordt door overijverige "hulpverleners." Door dit soort handelen begint de hulpverlening te voelen als dubbelzinnige agressie die alleen gericht is tegen de burgers. Het meten met twee maten en willekeur laat de opinie van mensen veranderen. Het respect voor politie en handhaving is jaren geleden al verdwenen uit de maatschappij en is als term alleen nog bruikbaar voor politici en de betroffen ambtenaren zelf. Vroeger was dat respect er wel en kon je inderdaad rekenen op de politie als hulpverlener. Het "respect" in de huidige tijd, wanneer gegeven, is niets anders dan angst voor torenhoge boetes en repressie maatregelen.
De stijgende belastingdruk, steeds hogere zorgpremies voor steeds minder zorg, liegende politici die wachtgeld en vergoedingen graaien maken het beeld niet beter. Tel daarbij op het selectieve optreden van de politie en handhavers en het recept voor onrust ligt klaar. De mensen zijn het gevoel voor rechtvaardigheid kwijt. En eerlijk is eerlijk, als iemand mij vier jaar op wilt sluiten en een boete van €87.000 wil geven omdat ik buiten loop tijdens een lockdown, (En ja, dit is een echt wetsvoorstel), dan is de redelijkheid erg ver te zoeken. Dus beste CNV man, ga huilie huilie doen bij de overheid die de handhavers deze wetten uit laat voeren, en steek de hand in eigen boezem. De befehl ist befehl mentaliteit kon 80 jaar geleden ook al niet op veel respect en begrip rekenen. Wat dat betreft is er niets nieuws unter die Sonne. Onderdrukking en willekeur leidt tot verzet. Het bastion van de hoop. Voor de echte hulpverleners heb ik niets dan respect. De maatschappij heeft jullie nodig en is jullie dankbaar. En zoals de overheid laat zien, ze lopen letterlijk weg op het moment dat er gestemd moet worden over salarisverhoging, al is het niet met jullie. Misschien moet de CNV man daar eens gaan klagen over het gebrek aan respect voor de hulpverlening.