Regelmatig reis ik met de trein richting Noord-Holland. In de tegenwoordige tijd niet echt meer een pretje vanwege de NS die door personeelstekort de treinen dramatisch in heeft gekort. Dringen dus. Ik was dan ook zeer verheugd toen ik in Arnhem maar liefst 4 plaatsen vrij vond. Ik telde mijn zegeningen tot ik in mijn zetelkwadrant ineens overvallen werd door drie meisjes van een jaar of dertien, veertien. Onhandig manouvrerend met hip ogeleukte rugtassen en ander draagbaar spul.
Ik bekijk ze als ze plaatsnemen. Het beugelbekje tegenover mij heeft een groot kartonnen bord bij zich dat ze op haar schoot zet. Ik frons vragend mijn blik en het wichtje draait, met een blos op de wangen, het bord om. In grove, duidelijk in haast geschreven letters lees ik: Keep your dick in your pants. Met daarnaast een gestileerde afbeelding van wat niets anders kan zijn dan een mannelijk lid. Mijn blik glijdt van de tekst naar het ietwat ongemakkelijke hoofd erachter. Ik draai mijn hoofd naar links waar een soortgelijk meisje, dit exemplaar heeft echter geen beugel, een soortgelijk kartonnen bord op schoot heeft. Trots laat ze mij de tekst zien. My body, my fucking choice. En terwijl bij mij de kwartjes vallen betreffende de motivatie dezer jongedames en hun aanwezigheid in de trein richting Amsterdam, besef ik mij de netelige positie waarin ik mij thans bevindt. Een besef dat overgaat in een rudimentair overlevingsmechanisme dat bij veel mannen indien geconfronteerd mat soortgelijke situaties een onmiddelijke reactie is. Ik ben ingesloten door vrouwelijke wezens in actiestand. Ik ben de belichaming van het kwaad dat zij bestrijden. Ik ben de vijand. Een reactie die de overhand neemt op het moment dat "My fucking choice" mij vraagt wat ik vind van abortus. De gedachtenstroom in mijn hoofd gaat los. "Zouden meer mensen moeten doen." verwerp ik gelijk als repliek op voornoemde vraag net als "Prettig voor het milleu" en "Mogen ze oprekken tot 80 jaar na de geboorte." Mijn hoofd schreeuwt dat de aanval de beste verdediging is maar wordt gelijk stilgelegd door de stem der rede die simpelweg constateert dat de meiskes in leeftijd opgeteld de mijne waarschijnlijk niet overschrijden. Verwarring dan maar. "Maar abortus is niet verboden in de VS toch? Iedere staat mag zelf beslissen?" Ik zie de mist van verwarring al opkomen in de ogen tegenover mij. "My fucking choice" laat zich echter niet zo snel van haar stuk brengen. "Maar waar het verboden wordt hebben vrouwen een probleem." Ik overweeg mijn opties maar kom al gauw tot de conclusie dat er geen weg terug meer is. "Gouverneurs worden democratisch gekozen per staat en vertegenwoordigen dus de stem van de bevolking. In die zin is het dus erg democratisch wanneer het Hooggerechtshof zegt dat in plaats van een landelijke wet, iedere staat, dus de mensen, zelf mogen bepalen." Het wordt te gecompliceerd. Nadenken over hoe zaken daadwerkelijk in elkaar steken is wellicht ook iets teveel gevraagd van kinderen van deze leeftijd. "Wil je een winegum?" vraagt ze om de aandacht wat af te leiden. Ik bedank en zeg haar dat ik suiker probeer te vermijden. "Ooh," knikt ze begrijpend, "Je hebt suikerziekte." Verlangend denk ik terug aan mijn eigen jeugd toen alles nog zo simpel leek te zijn. Ik schud mijn hoofd, "Nee, en dat wil ik graag zo houden, dus vermijd ik suiker." Ze wijst op het blikje Red Bull dat op het raamtafeltje staat. "Maar je drinkt wel Red Bull?" Ik kijk naar het blikje, "Dat is niet mijn blikje en de vuilnisbak zit vol." Ik zie twijfel in haar ogen. "Echt niet?" vraagt ze terwijl ze mij de zak winegums wederom onder de neus houdt. Ik schud mijn hoofd. Mij volledig bewust van het wespennest dat schuilt in het accepteren van dit soort zoenoffers. Het is een beproefde methode van politici in campagnetijd. Stickertjes, snoepjes met als enige doel sympathie te verkrijgen. Nou wil ik deze meiskes niet betichten van enig Machiavelliaans inzicht, maar toch. Een gewaarschuwd mens telt voor twee en dan nog verkeer ik in de minderheid. "Maar je bent dus tegen abortus?" Probeert ze weer. Ik verzeker haar dat dit niet het geval is, maar dat er altijd een keerzijde, een andere kant aan het verhaal zit. "Wat is er mis met voorbehoedsmiddelen?" probeer ik voorzichtig. Ze kijkt mij fel aan. "Die zijn heus niet altijd betrouwbaar hoor!" verzekert ze mij. Ik vraag mij toch echt af hoe drie, zo overduidelijke maagden, aan deze kennis komen. "Je kan natuurlijk ook gewoon geen seks hebben." Die laatste zin levert een glimlach op van de man in het tegenoverliggende zitgedeelte. Ik besluit door te bijten, "Enig idee hoeveel abortussen er per jaar plaatsvinden in het westen?" vraag ik wetend dat dit soort kennis ver boven hun pet gaat. Ze schudt haar hoofd. "Veertig miljoen." zeg ik. "Lopende band werk." Nu lijkt er iets te dagen. "Ga je mij vertellen dat bij 40 miljoen vrouwen de voorbehoedsmiddelen niet hebben gewerkt?" ze zwijgen en kijken mij onthutst aan . "Het cijfer dat jij noemt wat betreft falende geboortebeperking is 1 procent. Als 40 miljoen 1 procent is dan komen we al gauw op 4 miljard vrouwen die seks hebben gehad. We zijn met 7 miljard mensen op deze planeet. En deze cijfers gaan alleen over het westen. Ik denk dat er heel veel vrouwen onbeschermde seks hebben omdat het zo makkelijk is om te aborteren. Nogmaals, ik ben niet voor of tegen, iedereen moet lekker doen wat hij wil, maar er is ook zoiets als eigen verantwoordelijkheid. Je hebt seks gehad met condoom, pil of weet ik wat dan kan je nog altijd een morning after pil nemen voor die 1 procent." Ze zijn zichtbaar uit het lood geslagen. Begrijpelijk maar ik ruik bloed. "Als ik euthenasie wil plegen en ik vraag aan mijn dokter om mij te doden leg ik de verantwoording bij hem of haar neer. Hij of zij maakt mij dood. IK denk niet aan de gevolgen die het voor hem of haar heeft op de lange termijn. Ik denk aan mijzelf. Ik ben namelijk niet de enige patient die hij of zij dood moet maken. Ik zou kunnen vragen om het middel en het zelf innemen. Daarmee pak ik mijn eigen verantwoordelijkheid. Datzelfde geldt voor abortus. Denk jij niet dat iemand die abortussen uitvoert, dag in dag uit, op een bepaald moment na gaat denken over hoeveel leven ze vernietigd heeft?" Ik realiseer mij dat ik doorgeschoten ben. Keep your dick in your pants? Hou je doos dicht? Zwijgend kauwen ze hun winegums. We naderen Amsterdam. "Waar moeten we eruit?" Vraagt beugelbekje. "My fucking choice" kijkt op haar telefoon. "Mama zegt dat we op Centraal eruit moeten." Demonstreren is een schoolreisje geworden. Zelfs het voorbereiden van de reis is een verantwoording die ze uit handen hebben gegeven. Ik realiseer mij dat als dit de jeugd is die de toekomst heeft, wij in een uitzichtloze situatie zijn beland als samenleving. Een realisatie die alleen maar aan kracht wint op het moment dat de trein op Amsterdam CS stopt en mama die blijkbaar een paar plaatsen achter ons had gezeten zich weer bij de meiskes voegt. "Nou een fijne dag dan maar." zegt Myfucking choice. "Jullie ook." zeg ik terwijl ik mij uit de trein wring en een glimlach niet kan bedwingen.